Powłoka ITO to powłoka z tlenku indu i cyny, która jest roztworem składającym się z indu, tlenu i cyny – tj. tlenku indu (In2O3) i tlenku cyny (SnO2).
Tlenek indu i cyny, zwykle spotykany w formie nasyconej tlenem, składającej się (wagowo) z 74% In, 8% Sn i 18% O2, jest materiałem optoelektronicznym, który w postaci masowej ma barwę żółtoszarą, a po nałożeniu w cienkich warstwach jest bezbarwny i przezroczysty.
Tlenek indowo-cynowy należy obecnie do najczęściej stosowanych przezroczystych tlenków przewodzących ze względu na doskonałą przejrzystość optyczną i przewodność elektryczną. Można go nanosić metodą próżniową na podłoża takie jak szkło, poliester, poliwęglan i akryl.
Przy długościach fal wynoszących od 525 do 600 nm i impedancji 20 omów/m2 powłoki ITO na poliwęglanie i szkle charakteryzują się maksymalną transmisją światła wynoszącą odpowiednio 81% i 87%.
Klasyfikacja i zastosowanie
Szkło o wysokiej rezystancji (wartość rezystancji wynosi 150~500 omów) – jest stosowane głównie w celu ochrony elektrostatycznej oraz w produkcji ekranów dotykowych.
Zwykłe szkło rezystancyjne (wartość rezystancji wynosi 60~150 omów) – stosowane na ogół w wyświetlaczach ciekłokrystalicznych TN i elektronicznych urządzeniach przeciwzakłóceniowych.
Szkło o niskiej rezystancji (mniej niż 60 omów) – stosowane jest głównie w wyświetlaczach ciekłokrystalicznych STN i przezroczystych płytkach drukowanych.
Czas publikacji: 09.08.2019
